Victor De Budt

Kunstschilder Victor De Budt (1886-1965), een leven in documenten

Geert Van Damme, Gandavum²: januari 2018


Foto van zijn geboortehuis:

[Eenzelfde grandeur blijkt ook uit het huis dat Frans in 1907-1908 liet optrekken in de pas getrokken Lieven de Winnestraat (nr. 22-24). Architect Urbain Crommen creëerde een nog steeds bestaande, prachtige Art Nouveau-woning. Het geheel is duidelijk opgevat als een combinatie van 'winkel/atelier' en 'privéwoonst', getuige het houten winkelraam, geflankeerd door twee deuren. Boven de deuropeningen treffen we een voorstelling van de vier seizoenen aan. Het geheel is geschilderd op doek onder glas en van de hand van zoon Victor, die studeert aan de Gentse Academie.]

Gebruik van foto

[Aangehaald "Portrait de jeune fille" is in de praktijk een portret van zijn dochter Françoise (olieverf op paneel). Als een ongenaakbare sfinx troont ze in een zetel. Met dit werk verdient Victor De Budt zeker een plaats binnen het Vlaamse symbolisme.]

n

[Aangehaald "Portrait de jeune fille" is in de praktijk een portret van zijn dochter Françoise (olieverf op paneel). Als een ongenaakbare sfinx troont ze in een zetel. Met dit werk verdient Victor De Budt zeker een plaats binnen het Vlaamse symbolisme.]

[Bij het schilderen van het portret van zijn dochter maakte Victor De Budt gebruik van bovenstaande foto. Op diverse plaatsen zijn de prikgaatjes nog te zien, naast vier verkleuringen door de gebruikte duimspijkers.]

In open lucht/ en plein air

[In 1936 nam Victor De Budt het initiatief tot de cursus Schilderen in openlucht. Volgens Rik Clément (Het Volk - datumloos knipsel) kende deze cursus een groot succes omdat hij zijn leerlingen buiten de enge beslotenheid der Academie de kans liet zichzelf te zijn.]

[Jef Crick noteerde: Wij meenen dat zijn onderricht ten slotte hier op neerkomt: Tracht zoo persoonlijk mogelijk een beeld te zien en weer te geven, maar tracht vooraf het juist te zien en juist we

er te geven, met al de daarbij komende faktoren van licht, lichtweerkaatsing, kleurenspel, en dies meer.]

De cursus trok ook de aandacht van John Flanders, toen journalist bij de krant De Dag. In de editie van 2 juni 1939 brengt hij (zij het anoniem) in de column "Wat Dulle Griet zegt", volgend sfeerverslag:

Door toedoen van den befaamden kunstschilder meester Victor De Budt, leeraar aan onze Akademie van Schoone Kunsten werd mijne onmiddellijke omgeving sedert enkele dagen in een openluchtschilderschool herschapen. Een groep juffrouwen en jonge mannen hebben rond mijn oud karkas hun schildersezels opgesteld. Ze doen hun uiterste best om de schilderachtige uitzichten der oude omgeving in een pittoresk spel van lijnen en kleuren op het doek te brengen.
De Budt, beoogt met deze openlucht-schilderschool een verjonging van het kunstonderwijs aan onze Akademie.
Het is een schilderen als men zegt naar "levend model". De uitslagen zijn dan ook verrassend. In feite is het een bestrijding van wat men pleegt te noemen het "akademisme" dat vrij dikwerf de ontplooiing der persoonlijkheid bij den jongen kunstenaar stuit.
Daarom mag men er zich over verheugen wanneer de oude tante "Akademie" haar deuren ontsluit en haar kweekelingen toelaat "zich te gaan inspireeren in de vrije natuur".
In open lucht leert de jeugd beter de natuur aanvoelen en zelfs te snappen wat er verborgen ligt in het wezen der dingen.
Het onderwerp dat de leerlingen het meest aanlokt is het weergeven in kleurensimfonieen van de oude geveltjes die zich weerspiegelen in het water van de Leie.
"In deze geïmproviseerde openlucht-schilderschool worden oog, gemoed en esthetisch gevoel harmonisch ontwikkeld. Deze school is zeer nuttig en ik ben zelfs zoo overmoedig te denken dat onder mijne hoede, menig leerling die thans in mijn nabijheid schoonheid weet te puren uit het oude Gentsche kader, zal opgroeien tot een befaamd meester, tot glorie onzer lieve stad Gent.]

Van der Haegen

Een generatiegenoot van JDB, Van der Haegen (1869-1942)

Rond 1900 in Gent:met  aandacht voor volkse en mondaine taferelen en personages.

Experimenteert met een nieuw aspect van de journalistiek: de persfotografie. 

Geen afstand tot het gebeuren: straattonelen, markttonelen,

sacramentsprocessies, historische stoeten, carnaval, de foor, de stakingen

voor het algemeen stemrecht (1893) en sportmanifestaties.

Evenepoel

"Henri Evenepoel (1872-1899) was de zoon van een muziekkenner en zelf een schilder en amateurfotograaf. Hij studeerde van 1892 tot 1899 bij Gustave Moreau, de beroemde voorloper van het symbolisme. Hij werd er bevriend met medestudent Henri Matisse en zou ook diens dochtertje schilderen. Meer dan veertig jaar later zou Matisse nog steeds herinneringen ophalen aan het "buitengewone colorische talent" van zijn medestudent Evenepoel. Om een veilige bron van inkomsten voor zichzelf te voorzien, legde Evenepoel zich tijdens zijn studie toe op het ontwerpen van reclameaffiches. In zijn foto's experimenteerde hij soms met schaduw, licht en composities, maar in tegenstelling tot tijdgenoten zoals George Breitner, gebruikte hij als schilder de fotografie niet."

Hellens, Franz (1947), Henri Evenepoel. De Sikkel.
Invloed van Forain.

"Getuige: Louvrier de la Seine (1896) waarin me de karakteristieke beweging der figuren van Fontain weervindt. Evenepoel stelt vooral belang in de comedie der straat, het dagelijks leven van de volksmens die hij in zijn milieu situeert en met zijn atmosfeer omring" (Hellens, p. 9).

"Henri Evenepoel begint zich te interesseren voor de kunst van de affiches en verzamelt affiches van Chéret, Forain, Steilen Wilette en Toulouse-Lautrec. " 

https://lib.ugent.be/fulltxt/RUG01/001/414/468/RUG01-001414468_2010_0001_AC.pdf

Francis Maere Fine Arts Gallery — Henri Evenepoel

...show the influence of Édouard Manet and James Abbott McNeill Whistler. His Parisian scenes were influenced by Henri de Toulouse-Lautrec and Jean-Louis Forain”.

Pennell Fotografie

David Hockney. Secret Knowledge, Rediscovering the Lost Techniques of the Old Masters. Review by Francesco Mazzaferro. Part Three | Letteratura artistica

The thesis of a systematic use of the camera obscura by Vermeer [120] actually already dated back to the nineteenth century. In 1891, in fact, the American etcher Joseph Pennell interpreted the difference in scale between the two figures, observable in Officer and Laughing Girl, as a consequence of the use of optical instruments [121] 

[121] Pennell, Joseph - Photography as a hindrance and a help to art, British Journal of Photography, no. 1618, vol. XXXVIII, 1891, pp. 294-296.


 

Many artists saw the perspective created by the camera lens as being as being a distortion, an unnatural reading of the subject. Yet, as would later be proved, the camera’s perspective was entirely natural—it was the expansion of perspective which was commonplace in paintings which was false. The painter George Frederick Watts (1817–1904) believed that photography “has unfortunately introduced into art a misconception of perspective which is as ugly as it is false,” and the American artist Joseph Pennell (1857–1926) was so disillusioned by the perspective created by the camera that he abandoned using photographs as reference.

For much of the second half of the nineteenth century, the lenses used in architectural and landscape photogra-phy were of relatively long focal length, requiring quite a substantial camera to subject distance in the case of churches and cathedrals. Such lenses—with a eld of view of between 10 and 30 were essential if large format images were to be created which exhibited the degree of sharpness demanded by early photographers. Until optical manufacturing techniques advanced suf ciently to eliminate spherical aberration, long fo- cal length lenses were the surest way of achieving a perfectly at image eld across the entire plate area. The effect of that was to create a slight compression of perspective—the atness about which Leighton, Watts, Pennell and others complained. By the end of the century, with wide-angle lenses offering elds of view of between 50 ̊ and 80 ̊, photography was able to create the same sort of enhanced perspective so beloved of painters.

 

Richter:

Ensor & fotografie

"Het oeuvre van James Ensor in relatie tot de fotografie werd nog nauwelijks bestudeerd*. Desalniettemin zijn verschillende van Ensors werken tot stand gekomen dankzij het gebruik van foto's. In tegenstelling tot zijn tijdgenoot Fernand Khnopff (1858-1921) heeft Ensor zelf nooit foto's genomen die als werkdocumenten konden dienen. De foto's die Ensor gebruikte als inspiratiebron of werkdocument werden door derden genomen“.

http://jamesensor.vlaamsekunstcollectie.be/nl/bronnen/webpublicaties/james-ensor-en-de-fotografie

Charles Prudens Buyle

 Charles Prudens Buyle (fotograaf). (1901-1979) - Gentbrugge.

Belgische amateur-fotograaf. Combinatie van stijlen - modernisme invmoed.
Jaren dertig werkzaam. Na WO2 liep zijn productie terug. In 1922 lid van de Gentse fotoclub Vooruit (ontslag in 1937).

Contact met Pierre Charles Buyle (via John):

Grootvader Charles was een gekend fotograaf die zijn werk exposeerde tot in Japan en de Verenigde Staten. Zijn werk bevindt zich grotendeels in het FOMU. 


"de brieven zijn niet geschonken. Ik heb met de directeur van de universiteitsbibliotheek erover gepraat enkele maanden geleden en zij heeft zelf voorgesteld alles op de site van bibliotheek te zetten" (mail van Pierre Buyle aan JDB)




BUYLE Charles 'In de schaduwvan Sint-Baafs' (1934). Stam. Archief Provinciaal Fotomuseum Antwerpen.

Briefwisseling van Jules De Bruycker aan Charles Prudens Buyle. Ugent.

Brief waarin JDB zich verontschuldigt dat hij niet naar de tentoonstelling van Buyle geweest is in 1938 (Vyncke Van Eyck). (zie Ugent bib)



Foto van Buyle (Saint John Gent):

Charles Buyle (1904-1977), a photograph depicting a baroque sculpture in a museum, signed in pencil and dated 1935,  38 x 26 cm (day measure) and in a contemporary frame.

Sickert & de fotografie

Gesprekken met hedendaagse kunstenaars: Interview met Peter Weidenbaum


Van iemand die je dus in je gezicht zou smijten dat je alleen maar foto’s naschildert, kan jij alleen maar denken: Dommerik!
 

PW: Inderdaad. Voor mij is Walter Sickert het mooiste voorbeeld van de invloed van de fotografie op de hedendaagse schilderkunst. Deze schilder leefde begin 1900 in Camden Town, een wijk in Londen. Er waren daar veel cinemazalen. 

Hij vond dat die grote afbeeldingen van geschilderde filmscènes veelal méér effect hadden dan de puur academische schilderijen. De invloed van Sickert op de hedendaagse schilderkunst is niet te onderschatten. Hij stelde vast hoe schilders van filmaffiches erin slaagden met grote kleurvlakken toch een bepaalde atmosfeer te scheppen.

Sickert toonde ook heel duidelijk zijn bronmateriaal. Die lijn wordt ook doorgetrokken naar Richter, Tuymans… Vandaag de dag kan je een schilderij niet meer loskoppelen van de fotografie. In de reeks State of mind (zoals de zwart-wit reeks noemt), die ik drie maanden geleden heb afgewerkt, wou ik die verwijzing naar de fotografie extra in de verf zetten.