http://geertvandamme.blogspot.com/2017/08/armand-heins-1856-1938-in-de-context.html
Bitter riep dan ook in 1852 de schrijver en kunsthistoricus Adolphe Siret uit dat de etskunst in België op sterven na dood was en als reden haalde hij aan dat het publiek niet van prenten hield (in: Goddard, 1992: 51) parce que c'est un art qui demande du temps et qu'à notre époque on aime à jouier vite, comme si un cataclysme devait arriver demain.
Siret besloot dan maar zelf zijn schouders te zetten onder de promotie van de etskunst, specifiek via het conservatieve tijdschrift Le Journal des Beaux-Arts et de la Littérature. Van dit blad was Siret tussen de jaren 1859 en 1883 (het jaar van zijn overlijden) hoofdredacteur en onder zijn impuls werd het opgesmukt met tal van gravures en verder gaf het een aantal jaarlijkse albums uit. Dat hij opnieuw belangstelling voor de etskunst kon losweken kwam door het neoromantisch gevoel dat in die tijd opgang maakte en in de etskunst zag men, dixit Charles Baudelaire (in vertaling in: Sillevis & Kraan, 1985: 197), de beste vertaling van de persoonlijkheid van de kunstenaar. Vervolgens zal ook het opkomende impressionisme de etskunst herontdekken.
Adolphe Siret schreef een artikel (1852) over de state of the art van de prentkunst. Hij zoekt een legitmatie in een verleden toen Flemish printmaking bloeide.
* boek gekocht
Adolphe Siret (1818- overleden in A'pen in 1888): uiteraard komt JDB niet aan bod.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten