De Saegher schreef artikel in Petite revue illustrée de l'art et de l'archéologie en Flandre.
Hij vroeg JDB een vier litho's te maken naar Marché au Beurre.
Maar JDB bleek niet enthousiast te zijn over het genre en stopte ermee....
Van op de hooge brug
Van op de hooge brug onder den kroonlantaren,
is alles, nu gezien, zoo anders dan het was
toen wij den tragen avond gingen tegenvaren,
of spraakloos onder de elze zaten in het gras.
De Leie en lijkt ons maar een landelijk rivierken,
een wandelende streep, en wat traag water toe,
met aan iederen draai een waaiend populierken,
een half-verdronken ponte, een schilder en een koe.
Hier langs de straten is ’t zoo triestig en het regent.
Maar ginder is de nieuwe maan al opgestaan.
Waarom nu elk van u de Leie niet gezegend?
Meneer van de Woestijne heeft het vóór-gedaan.
Of wist ge ’t niet: dat Jezus ’t veer kwam overzetten,
(de lelie drijft, alwaar zijn riemslag heeft verpoosd),
en dat men tot zijn glorie, onder de gloriëtten,
des Zondags aan een matig prijsken paling roost?
Richard Minne (1891-1965)
uit: In den zoeten inval (1927)
“Een stad te bezoeken, daar hebt ge niet veel aan, als ge uzelf niet kunt voorliegen. Straten en huizen, straten en huizen. Ge moet iedere straat, ieder huis in u hebben. Ieder dak, ieder venster, ieder stoep. Met de menschen die daarachter hun eindje leven verbeuzelen.
Zooniet is 't overal 't zelfde. Verboden richting, belasting op de balcons, éénheidsprijzen en export-bier.
Zie beslist af van elke logica en werp u hals over kop in de fantazie. En desnoods in de sentimentaliteit. Al de rest zijn vermomde cijfers en thesissen, die kraken van droogte.
Er komt een oogenblik dat een stad afgedaan heeft voor u. Twee nieuwe autobuslijnen werden ingeschakeld, aan iederen hoek staat een publieke telefooncel, de voornaamste straat werd omgedoopt naar den naam van een of ander meneer, die verdienstelijk geweest is in zijn tijd en door den koning van Siam werd gedecoreerd. En dan?
Dat hoeft ge niet eens te weten. Een stad is een stuk van uw eigen verleden. Een verweerd opschrift, een dag met regen of zon, een oploop, een draaiorgeltje op een verlaten plein. 't Is voldoende.
De synthetische geesten, die soms medelijdend mochten glimlachen, moeten mij maar eens binnen twintig jaar komen spreken.
https://www.dbnl.org/tekst/bom_001vlaa01_01/bom_001vlaa01_01_0008.php
Minne, R. (1939). Aanteekeningen van een Gentenaar door Richard Minne. In E. De Bom (Red.), Vlaandren, o welig huis". Zooals Vlaamsche schrijvers hun land zien (pp. 71–91). Wereldbibliotheek. https://www.dbnl.org/tekst/bom_001vlaa01_01/bom_001vlaa01_01_0008.php
“Die liedjes, dat is een hoofdstuk apart. Een soort anonieme poëzie, die god weet van waar kwam opgedoken, zonder burgerlijken stand of pedigree. Ergens van achter een hoek of uit een venster, dat halfopen staat. Gansch onverwacht, gelijk een waaiende struik op den muur van een vergeten afbraak.Bij elke gebeurtenis was er een liedje. Het slenterde langs de straten, zoo maar op goe-valle-'t uit. Gelijk een epidemie.
Sommige van deze liedjes zijn gebundeld. Maar men zingt ze niet meer. Zij hebben hun zin verloren, omdat ze onder den neus weg der politie moesten gezongen worden. Daarbij, ze zouden u thans moeilijkheden bezorgen. Want er is de politieke vrijheid en de andere. De andere, die ge niet goed kunt omschrijven en die misschien niets anders is dan de vrijheid uw indrukken eruit te flappen gelijk ze u op de tong komen. Met uw eigen taal, die u past gelijk een handschoen. De vrijheid der gepeperde dosis. Die zit nu achter de tralies.” (Minne 1939: 80).
