Toespraak van conservator Geert Van Doorne bij de opening van de tentoonstelling "Twee eeuwen iconografie van de Sint-Niklaaskerk".
In het Toreken op 8 mei 1992.
In het Toreken op 8 mei 1992.
En in 1936 kwam ook de begaafde, sceptische Jules De Bruycker het gewijde gebouw binnen en zou het met zijn aangrijpende etsen wereldberoemd maken. In het album over de Sint-Niklaaskerk bereikt de kunst van De Bruycker een beklemmend hoog peil van bijna onmogelijke eterniteit.
Maar na de tweede wereldoorlog, en honderd jaar na de eerste alarmkreten over het dodelijk verval van het monument en vurige pleidooien voor zijn restauratie, hebben partiële instortingen het nakend einde ontegensprekelijk aangetoond. Ondertussen was er de automobiel, en er gingen stemmen op om de kerk te slopen en daar een parkeervlakte aan te leggen. Het was een kansloze veronderstelling, want "den vurigen wensch der oudheidkundigen, het verlangen van 't beschaafdste deel der bevolking" woog zwaarder door, en Gentse ingenieurs, Gentse archeologen, Gentse architecten realiseerden het mirakel van de heropstanding. Daar staat ze opnieuw, helder en hoog, de Sint-Niklaaskerk. Symbool van onvergankelijke legitimiteit. Toch dienen haar aanspraken democratisch te worden ingeschat binnen het globale cultuurlandschap van heden : want een eigentijdse betekenis en gebruikswaarde te hebben ligt haar beter dan uitgeholde privileges.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten