Gent: identiteit

 “Gent heeft geen gezicht. Brugge houdt zichzelf en anderen het beeld voor van ‘historische stad’, Antwerpen is een ‘kosmopolitische havenstad’, Leuven is een ‘universiteitsstad’. Maar Gent kiest niet een beeld waarin het zichzelf met liefde herkent, het identificeert zich niet met een beeld of beschrijving van zichzelf. Elk zicht op Gent - ‘havenstad’, ‘historische stad’, ‘universiteitsstad’ enzovoort - is daarom niet eenzijdig, maar vals. Gent laat de verstrooiing in ‘zichten’ wel toe, maar bestaat als iets wat daaraan voorafgaat.” (Verschaffel)

STAM

"Hoewel we een stadsmuseum zijn, beschouwen we onszelf niet als een ‘identiteitsmuseum’, alsof we een soort politiek instrument zouden zijn, opgericht vanuit specifieke politieke of promotionele doeleinden“. 

 

“Het Stam is een museum over de stad en wil het verhaal van Gent vertellen, zonder al te nadrukkelijk te verwijzen naar de Gentse identiteit.”

 

"De focus op de Gentse identiteit staat dus niet voorop. We spelen ermee, zoals tijdens speciale evenementen ter gelegenheid van open deurdagen, maar eerder op een ludieke en zefrelativerende manier".

cahier over collecties deel 2[1].pdf

file:///Users/Ronald/Downloads/cahier%20over%20collecties%20deel%202[1].pdf 

======================================================================

De stad als identiteit: ‘In Gent heerst een soort taboeloosheid’ - MO*

https://www.mo.be/reportage/de-stad-als-identiteit-gent-heerst-een-soort-taboeloosheid 

  De loge (Frans: La loge of L'avant-scène) is de titel van een schilderij van Pierre-Auguste Renoir. Hij schilderde het in 1874 en stelde het datzelfde jaar tentoon op de eerste expositie van de impressionisten. 

Degas

  Degas

Crick

 Jef Crick, Leven en Werken onzer beeldende Kunstenaars, I, Gent, 1933, pp. 65 – 70, 7 ill. 

(bijdrage over JDB)

"7 Juni 1965 Dood van Jef Crick in zijn huis in de Heyveldstraat. Hij was een van de eerste redacteurs van "De Standaard" en van "Ons Volk ontwaakt". Vanaf 1926 was hij medewerker van "Het Volk". Van 1923 tot 1927 bewoonde hij enkele kamers van het Kasteel van Laarne en dat zal hem wel voldoende inspiratie gegeven hebben voor zijn historische roman "De Ridder van het Slot van Laarne". Deze verdediger van het Campo Santo werd er zelf begraven."

 

Manet

 Eduar Manet, De Rue Mosnier met vlaggen (1878)

(La Rue Mosnier aux drapeaux) 

 

Manet schilderde het werk  op 30 juni 1878 ter ere van de nationale feestdag (toen). 

De Frans-Duitse Oorlog van 1870-71 en de Commune van Parijs die erop volgde, hadden diepe wonden geslagen in Frankrijk. De eerste jaren erna werden gekenmerkt door grote politieke strubbelingen. Pas tegen het eind van het decennium belandde het land in rustiger vaarwater. De Franse regering greep de wereldtentoonstelling van 1878 in Parijs aan om het hernieuwde zelfbewustzijn aan de wereld te tonen. Om dat te onderstrepen werd 30 juni 1878 tot nationale feestdag uitgeroepen, het fête de la paix (vredesfeest). Op deze dag heerste er in Parijs een uitgelaten en feestelijke stemming met festiviteiten tot diep in de nacht. Twee jaar later koos de regering een nieuwe datum voor de feestdag: 14 juli.

Van 1872 tot 1878 bezat Manet een atelier in de Rue de Saint-Pétersbourg in een nieuw aangelegd deel van het 8e arrondissement. Vanuit zijn raam keek uit op de Rue Mosnier, tegenwoordig de Rue de Berne. Op 30 juni was deze straat, net als de rest van Parijs, versierd met de Franse driekleur, een aanhankelijkheidsbetuiging aan de jonge republiek. Manet legde dit tafereel en de voorbereidingen erop in trefzekere penseelstreken op een aantal doeken en tekeningen vast.

Zie ook de nationale feestdag van 30 juni door Claude Monet bijvoorbeeld op De Rue Montorgueil in Parijs. Jubelende stemming in vergelijking met De Rue Mosnier met vlaggen van Manet. 

Een dubbelzinnig karakter: “Naast de vlaggen, de rijtuigen en de elegant geklede personen is links immers een invalide man op krukken te zien, wellicht een veteraan van de voorbije oorlog.^[1] (Frans-Pruisisch)

Hij loopt langs een terrein waar puin is achtergelaten van de uitbreiding van het spoorwegemplacement van het nabijgelegen Gare Saint-Lazare. Zoals eerder al in werken als De oude muzikant had Manet duidelijk oog voor de schaduwkanten van de voorspoed en vooruitgang”. 

 

JDB: waardering

 “Zo worden de drie grote delen van het boek op originele wijze ingezet met het ontleden van schilderijen en vooral van grafisch werk van Jules De Bruycker. Gentenaar De Bruycker, bij uitstek een artistieke flâneur, was een scherpzinnig observator van zijn tijd en heeft nogal wat werk geproduceerd waarin theaters en spektakels een opmerkelijke plaats hebben gekregen (dat gebeurde overigens op een esthetisch zeer aantrekkelijke wijze: Bruyckers oeuvre verdient meer belangstelling dan het recentelijk heeft gekregen). De keuze van Jonckheere om net deze beelden te gebruiken, is hoegenaamd geen toeval. De Bruycker besteedde zijn aandacht immers minder aan wat er zo al op het podium gebeurde, maar meer aan het alledaagse in de theaterzaal zelf, precies waar Jonckheere naar op zoek was”. 

Jeffrey Tyssens (2018), ‘Evelien Jonckheere, Aandacht!’. 

Low Countries Historical Review. Volume 133 (2018) | review 14

 

DOI: 10.18352/bmgn-lchr.10505

 

Verrekijker opera

 

Degas: Lady with Opera Glasses, 1875-76